[QZGS FIC] Ephemera

กรุณาอย่านำฟิกไปโพสต์ที่อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตก่อน

Title: Ephemera
Disclaimer: Quan Zhi Gao Shou (c) Butterfly Blue
Pairing: โจวเจ๋อข่าย/เยี่ยซิว
Rating: R
Warning: BL, NSFW

ดังเส้นด้ายที่รัดรึงผูกแน่นหนัก

“ผมรักคุณ…” คำบอกรักกระซิบที่ข้างหู

ดังใยแมงมุมสานถักเหนียวเกินจะหนีได้

มือคู่สวยประทับลงแนบกระจก…แผ่นกระจกเย็นเยียบจากไอฤดูหนาว แม้ภาพที่สะท้อนไม่เลือนพร่า…กระจกเงาสะท้อนภาพเจนชัด จากปลายนิ้วซีดขาวที่ชาดิ่งจากพื้นผิวเยือกเย็น…สะท้อนภาพมือและท่อนแขน…สะท้อนภาพร่างที่เปลือยเปล่ากับอีกร่างที่สวมกอดเขาจากเบื้องหลัง

จุมพิตพรมรดที่พวกแก้ม…ลมหายใจอุ่นก่อไอฝ้าบนกระจกเงาที่ตั้งสะท้อน ดวงเนตรสีทองสบกับดวงเนตรสีน้ำทะเล ก่อนคำบอกรักจะดังซ้ำๆ…ในห้องกว้างที่มีเพียงเตียงและบานกระจก น้ำเสียงบอกรักแว่วดังดุจกังวาลแม้เอื้อนเอ่ยดังกว่าเสียงกระซิบเพียงเล็กน้อย…ดังแว่วในโสตหูราวกับเสียงระฆังที่ก้องไปมาในความเงียบ รัก…รัก…รัก…อีกฝ่ายบอกว่ารัก รักเขามาก…รักทั้งที่รู้ว่าทุกครั้งที่เรื่องเช่นนี้เกิด…พวกเขาตกลงกันให้มันเป็นเพียงเรื่องชั่วข้ามคืน

ไม่พันผูก…ไม่มีพันธะ…ไม่มีสัญญาสำหรับครั้งหน้า แต่ทว่า…ทุกครั้งที่พบหน้า…มันกลับลงเอยเช่นนี้ทุกครั้ง

“หรือเสี่ยวโจวอยากนอนกับเกอ?” มันเริ่ม…ง่ายดายแค่นั้น…

ดังผีเสื้อตัวจ้อยที่คิดว่าตัวเองเป็นแมงมุมพิษ​

“รุ่นพี่…” กับสีระเรื่อบนดวงหน้าคมคายที่สะกดโลกทั้งใบไว้ง่ายดาย กับสายตาที่ไม่ต่างจากเด็กไร้เดียงสา

จนกระทั่งพิษซึมแทรกไปทั่วร่างจึงได้รู้ว่าตนเองติดอยู่บนใยของแมงมุม

“คืนนี้ คุณเป็นของผม”

ทุกครั้งที่เขาสบตาโจวเจ๋อข่าย…นัยน์ตาสีน้ำทะเลคู่นั้นสะกดเขา โจวเจ๋อข่ายแทบไม่เอ่ยคำพูด…สายตาของเขาพูดแทนทุกสิ่ง…ในห้องที่เหล่านักกีฬามืออาชีพรวมตัวกัน เสียงพูดคุยสนุกอึกทึกเซ็งแซ่ แต่เสียงที่มาถึงหูของเยี่ยซิวดังมาจากคนที่เงียบงันกว่าผู้ใด

“ผมจะกินคุณ”

ไม่พันผูก…ไม่มีพันธะ…ไม่มีสัญญาสำหรับครั้งหน้า แต่ทว่า…ทุกครั้งที่พบหน้า…มันกลับลงเอยเช่นนี้ทุกครั้ง

พวกเขาร่วงหล่นลงบนเตียง เสื้อผ้าถูกปลดเปลื้องฉีกกระชาก รสจุมพิตกับรสบุหรี่ปนเปกับรสอะไรอย่างอื่นที่คาวปร่า อีกครั้ง…อีกครั้ง…อีกครั้ง…ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายเรียกร้อง…สับสนเกินไป…ปรารถนามากเกินไปจนความคิดขาวโพลน…เลือนพร่า อยากกอดคุณอีกครั้ง…กอดฉันสิ พูดว่านายต้องการฉัน…รัก รักมาก…คืนนี้ฉันก็รักนาย…พวกเขาเป็นดังทวยเทพที่ร่วงหล่น…จากจุดสูงสุด ปีกที่มีไม่อาจโบยบิน…พวกเขาร่วงตกลง…ตกลง…ในบ่วงใย

ดวงเนตรสีทองมองภาพสะท้อนในกระจก…มอง ‘คนรัก’ ชั่วข้ามคืนที่โอบกอด…มองร่องรอยฝากรักบนผิวขาว รอยแดงมากมาย รอยขบกัด รอยช้ำ…รอยแห่งการกระทำที่มากพอจะตอกย้ำสิ่งที่ทำให้คงอยู่มากกว่าเพียงราตรีหนึ่ง

ดังเส้นด้ายที่รัดรึงผูกแน่นหนัก

เขาจ้องมองดวงเนตรสีน้ำทะเลสวย…มองสีสันลึกล้ำที่ชวนให้ลุ่มหลงปรือปิดลง…เห็นริมฝีปากได้รูปคู่นั้นประทับจูบลงบนไหล่ของเขา กระจกเงาฉายสะท้อนภาพความจริงที่เบื้องหน้า ความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธ…

ดังใยแมงมุมสานถักเหนียวเกินจะหนีได้

“คืนนี้ ผมจะกอดคุณอีกครั้ง”

ดังผีเสื้อตัวจ้อยที่คิดว่าตัวเองเป็นแมงมุมพิษ​

กอดเอาไว้…กอดแนบแน่น…กอดเหมือนจะกอดให้ขาดใจ…ในคืนหนึ่งที่อาจเป็นค่ำคืนที่ได้โอบกอดเป็นครั้งสุดท้าย

จนกระทั่งพิษซึมแทรกไปทั่วร่างจึงได้รู้ว่าตนเองติดอยู่บนใยของแมงมุม

“เสี่ยวโจว” จนกระทั่งในที่สุดจึงได้ยอมปริปาก มือเรียวขาวผละจากแผ่นกระจกที่เลือนพร่าด้วยลมหายใจอุ่น “ถ้าเปลี่ยนเป็นคบระยะยาว จะยังร้อนแรงกับเกอแบบนี้รึเปล่า”

คนตัวสูงกว่าเลิกคิ้ว ใบหน้าบ่งบอกว่าประหลาดใจคำถามอยู่ไม่น้อย หากแต่ความปีติก็แทรกเข้ามาแทนที่ความฉงน รอยยิ้มของราชาแห่งปืนและกระสุนสว่างไสว เมื่อยามตอบคนตรงหน้า

“ไม่ว่ายังไงก็รักคุณ”

He thought he’d have it as an ephemera. Instead, he got trapped in an eternity.

Fin