[DBH FIC] He Tastes Like Plastic

ฟิกเกม Detroit: Become Human ค่ะ อยากเขียนมุมมองของซูโม่ เซนต์เบอร์นาร์ดของลุงแฮงค์ดู มีสปอย background ลุงแฮงค์นะคะ ใช้เซทติงรูทนี่แฮงค์กับคอนเนอร์เป็นเพื่อนกันและรอดทั้งคู่หลังการเรียกร้องสำเร็จ

กรุณาอย่านำฟิกไปโพสต์ที่อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตก่อน

Title: He Tastes Like Plastic
Pairing: Hank Anderson/Connor
Rating: PG
Warning: Hinted BL, spoilers for Hank’s background

‘เจ้าตัวใหญ่’ อยู่กับแฮงค์มาตั้งแต่ตัวยังไม่ใหญ่ ก่อนที่มันจะมีชื่อ ในตอนนั้น ‘เจ้าตัวใหญ่’ เป็นเพียงก้อนขนกระจิดริดใหญ่กว่าฝ่ามือเพียงเล็กน้อย อาจเพราะเซนส์ของนักสืบที่รู้ว่าเจ้าก้อนขนเล็กๆนี้จะโตมาตัวใหญ่ หรืออาจจะเพราะอะไรก็ตามที่เข้ามาในหัวของเขาตอนนั้น แต่แฮงค์ตั้งชื่อให้ก้อนขนก้อนนี้ว่า ‘ซูโม่’

ซูโม่กินจุสมกับที่แฮงค์เรียก มันเติบใหญ่ว่องไว ไม่นานตัวมันก็โตพอๆกับโคล ลูกชายของแฮงค์ ซูโม่รักโคล รักเสียงหัวเราะของเด็กน้อย รักมือเล็กๆที่ชอบลูบไล้ขนสีขาวแซมน้ำตาล ลูบไล้ปลายหูดำขลับของมัน ซูโม่รักอ้อมแขนเล็กๆที่กอดมันแล้วบอกว่าตัวมันอุ่นและนุ่มนิ่ม หลายครั้งมันเลียหน้าเด็กน้อยจนเปียกชุ่ม การกระทำที่มักได้เสียงบ่นจากแฮงค์ แต่แฮงค์ก็ไม่เคยห้าม โคลรักซูโม่ และซูโม่ก็รักโคล

วันหนึ่งโคลไม่กลับมาบ้าน ซูโม่ไม่รู้ว่าโคลไปไหน มันเพียงแต่รับรู้ได้ถึงความเศร้าจากแฮงค์ มันนั่งรอที่หน้าบ้านทุกวัน แต่เด็กน้อยคนนั้นไม่เคยกลับมา บ้านไม่มีเสียงหัวเราะอีก หลายค่ำคืนแฮงค์เมาแอ๋อยู่กับวิสกี้ ซูโม่ไม่ชอบกลิ่นเหล้า มันไม่ชอบกลิ่นอาเจียนของแฮงค์มากพอๆกับกลิ่นความเศร้าสิ้นหวังที่มาจากนายของมัน

วันไหนที่แฮงค์ไม่ได้เมาหลับ เขาฉุนเฉียว ซูโม่เพียงแต่มองเขาระบายอารมณ์กับข้าวของ บางครั้งมันก็ต้องหลบฉากเพราะของที่กระเด้งกระดอนมาทางมันบ้าง และบางวัน…แฮงค์เอาแต่เงียบ เงียบจนมันเดินเข้าไปหา เลียมือเลียแขนของชายที่ใจสลาย แฮงค์กอดมันแน่น ซูโม่รับรู้ได้ว่าหลายครั้งบนขนของมันเปียกชุ่มด้วยน้ำตาอุ่น มันนอนเป็นเพื่อนนายมัน ร่างใหญ่โตนุ่มนิ่มทับร่างเจ้านายไว้ มันกลัวว่าวันหนึ่ง เวลาที่มันไม่ได้เฝ้าดู นายของมันจะลุกขึ้น เดินออกจากห้อง และหายไปตลอดกาลจากชีวิตมัน

ซูโม่เห็นแฮงค์เมาเหล้าบ่อยครั้ง ได้กลิ่นเหล้าที่มันไม่ชอบชัดเจนในห้อง แต่มันเป็นแค่สุนัขตัวหนึ่ง มันไม่อาจพูดอะไรมากมาย มันไม่เข้าใจว่าปืนคืออะไร มันเพียงแต่รับรู้ได้ว่าแฮงค์โศกเศร้า

จนกระทั่งวันที่มีผู้บุกรุกเข้ามาทางหน้าต่าง

ในทีแรก ซูโม่ได้ยินเสียงกระจกแตกละเอียด จากนั้นมันจึงเห็น ‘คน’ พุ่งเข้ามา แต่ ‘คน’ ผู้นี้ไม่มีกลิ่นมนุษย์ กลิ่นของผู้บุกรุกเป็นกลิ่นคล้ายพลาสติก ซูโม่รู้จักพลาสติก โคลเคยซื้อจานร่อนพลาสติกมาเล่นกับมัน วิ่งไล่จับจานร่อนสนุก แต่จานร่อนกินไม่ได้ จานร่อนทนทาน จานร่อนเป็นพลาสติก

แต่ผู้บุกรุกก็คือผู้บุกรุก มันตรงแน่วเข้าไปหา มันอาจไม่ใช่หมาเฝ้าบ้านที่เก่งกาจที่สุด แต่มันไม่อยากเสียเจ้านายของมันไป พลาสติกทนทาน แต่ถ้าสุนัขตัวใหญ่อย่างมันมันตั้งใจกัดฟัดจริงๆ พลาสติกก็บิ่นหักได้ มันแยกเขี้ยว

“ใจเย็น ซูโม่”

ก่อนจะได้ยินชื่อของมัน

ดวงตาสีน้ำตาลของซูโม่จับจ้องร่างที่มีกลิ่นเหมือนพลาสติกนั้น ปฏิกริยาของ ‘พลาสติก’ เหมือนมนุษย์ เสียงก็เหมือนมนุษย์

“ฉันเป็นเพื่อนแกนะ…ฉันรู้จักชื่อแก”

มันลังเลเล็กน้อย มันไม่ได้กลิ่นความกลัวหรือความระแวงจาก ‘พลาสติก’ ร่างที่เหมือนมนุษย์นี้มีเพียงกลิ่นพลาสติกกับน้ำเสียงที่เป็นมิตร

“ฉันมาเพื่อช่วยเจ้านายของแก”

ซูโม่เลียปากแผลบ มันไม่รู้ว่า ‘พลาสติก’ จะช่วยนายของมันได้หรือไม่ แต่สัญชาตญาณของมันบอกว่า ‘พลาสติก’ ไม่เป็นภัย มันจึงเลิกสนใจและเดินไปกินอาหาร

ซูโม่ไม่รู้ว่าทำไม ‘คอนเนอร์’ ถึงได้มีกลิ่นเหมือนพลาสติก หลายครั้งมันได้กลิ่นข้าวของบางอย่างที่แฮงค์ซื้อเข้าบ้านแล้วนึกว่าคอนเนอร์มา ตั้งแต่คอนเนอร์มาอยู่ที่บ้าน แฮงค์เสนอให้คอนเนอร์ลองใช้น้ำหอมเพื่อให้ซูโม่จำแนกกลิ่นของเขาได้แทนที่กลิ่นพลาสติก ซูโม่ไม่เคยเจอ ‘คน’ ที่เหมือนกับคอนเนอร์มาก่อน (เพราะคอนเนอร์เป็นแอนดรอยด์ตัวแรกและตัวเดียวที่แฮงค์อนุญาตให้เข้ามาป้วนเปี้ยน จนกระทั่งมาพักอาศัยด้วยที่บ้าน) แต่ซูโม่รักคอนเนอร์

คอนเนอร์ทำให้แฮงค์ยิ้มได้ คอนเนอร์มักให้อาหารซูโม่เวลาที่แฮงค์ลืม คอนเนอร์ทำให้บ้านของแฮงค์มีระเบียบขึ้น คอนเนอร์ทำให้แฮงค์ไม่มีกลิ่นของความสิ้นหวัง

ซูโม่รักคอนเนอร์ไม่ว่าคอนเนอร์จะไม่มีกลิ่นมนุษย์และมีเพียงกลิ่นของพลาสติก เพราะสุดท้ายแล้ว ไม่ว่าคอนเนอร์จะเป็นอะไร แต่คอนเนอร์ทำให้บ้านหลังนี้ไม่เงียบเหงา มันชอบเวลาคอนเนอร์ลูบไล้ขนสีขาวแซมน้ำตาลของมัน สัมผัสปลายหูสีดำของมันอย่างใคร่รู้ มันมีความสุขที่เห็นแฮงค์มีความสุข และในบางวัน…บางวัน…

มันก็ไม่อยากจะสนใจมากเท่าไหร่ว่าเวลามันเลียหน้าคอนเนอร์จนชุ่มแล้วจะรู้สึกเหมือนมันกำลังเลียจานร่อน