[QZGS FIC] Osmanthus

กรุณาอย่านำฟิกไปโพสต์ที่อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตก่อน

Title: Osmanthus
Pairing: โจวเจ๋อข่ายxเยี่ยซิว
Rating: NC-17
Warning: BL, NSFW

คนส่วนใหญ่มักคิดว่าคนสูบบุหรี่จมูกไม่ดี ก็อาจเป็นเช่นนั้น แต่หากใช่ เยี่ยซิวก็นับตัวเองเป็นคนติดบุหรี่ที่จมูกดีเป็นพิเศษ เขาสามารถบอกได้จากกลิ่นว่าบุหรี่มวนไหนมาจากซองบุหรี่เก่า หรือว่าวันใดที่คนรู้จักเปลี่ยนกลิ่นหรือยี่ห้อน้ำหอม กระนั้นกลิ่นที่เขาชื่นชอบชมเชยและแยกแยะกลับเป็นกลิ่นบนตัวโจวเจ๋อข่าย

โจวเจ๋อข่ายกลิ่นเหมือนเครื่องหนังกับวานิลลา บางทีอาจเพราะว่าเสื้อหนังตัวเก่งที่เขาสวม กลิ่นหนังอย่างดีเข้มข้นหากแต่ละมุนนุ่ม เกี่ยวรัดโอบกอดจนติดตรึงบนผิวเนื้อมังสา ยังคงอยู่แม้ปนเปกับหยาดเหงื่อ ยังคงอยู่แม้ในคืนที่วานิลลาที่กลบกลืนด้วยเครื่องเทศที่เผ็ดร้อน ก่อนความเผ็ดร้อนนั้นจางหายกลับกลายเป็นความหวานของบุปผา

“ลาเวนเดอร์…เกอว่ากลิ่นนี้เหมือนลาเวนเดอร์” นิ้วขาวเรียวเขียนชื่อดอกลาเวนเดอร์บนแผ่นอกอันเปลือยเปล่า ผิวหนังใต้ปลายนิ้วเขายังชื้นพราวด้วยเม็ดเหงื่อ อกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลมตามแรงหายใจที่ยังไม่กลับคืนเป็นปกติ เฉกเดียวกับอุณหภูมิอุ่นร้อนและจังหวะหัวใจที่ยังคงระรัวถี่

คนเงียบงันยังคงเงียบงัน ผิดกับสุ้มเสียงผิดทำนองเจือคำบอกรักกระเส่า เนตรคู่งามเพียงแต่จ้องมองเขา นิ่งราวกับมรกตประดับรูปสลัก หากไม่เป็นเพราะแพขนตาสีเข้มที่หรี่กะพริบบอก…ว่านี่คือบุรุษหนึ่งที่งดงามและมีลมหายใจ

นิ้วยาวเคลื่อนเลื่อนลงต่ำ บางหยดเหงื่อไหลกลิ้งลงตามมา ร่วงรินดังเม็ดฝนใส ผิดกับบางสิ่งที่หนืดข้นและขาวขุ่น นิ้วสวยกอบป้ายสิ่งนั้นขึ้นมา…

“แต่อันนี้ไม่เหมือน”

ละเลียดเลียและสูดดม

กลิ่นเฉพาะที่มากับรสชาติหวานเค็มปะแล่ม

คนตัวสูงกว่าขยับ พลิกตัวดันร่างอีกฝ่ายชิดขอบเตียงในท่านั่ง เรียวขาขาวชันขึ้นแยกจากกันในท่วงท่าที่น่าอาย เผยช่องทางที่เขาเองเคยล่วงล้ำทิ้งร่องรอยและหยาดหยด มือแกร่งคว้ามืออีกฝ่าย ดึงเข้ามาเลียเอาน้ำขุ่นขาวที่เหลือบนนิ้วและฝ่ามือนั้น

“อันนี้ของคุณ”

ก่อนจะจับมือขาวพาให้สัมผัสปากช่องทางเปียกชื้นของตัวเอง…ตรงที่น้ำรักที่เขาฝากไว้ยังคงค้างคา

“นี่…ของผม”

หากไม่เป็นเพราะในห้องเปิดไว้เพียงไฟสลัว อีกฝ่ายคงจับได้ว่าใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าไร้ยางอายกำลังขึ้นสี หรือหากเขาถูกจับได้แล้ว โจวเจ๋อข่ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงเขยื้อนเข้าใกล้…แนบชิดจนแผ่นอกของพวกเขาชิดติดกัน…แนบชิดจนส่วนนั้นที่เขาสัมผัสได้อีกครั้งว่าแข็งขืนเย้าหยอกกับช่องทางที่ชุ่มรัก…แนบใกล้จนเขาสามารถได้กลิ่นที่ลึกล้ำที่สุดที่ไม่อาจได้กลิ่นในช่วงเวลาธรรมดาที่กลิ่นนั้นถูกซุกซ่อน

โจวเจ๋อข่ายกลิ่นเหมือนเครื่องหนังกับวานิลลา เหมือนเครื่องเทศที่เผ็ดร้อนกับลาเวนเดอร์และไม้หอม เหมือนลิลี่เซี่ยงไฮ้ที่ลวงหลอกด้วยภายนอกอันพิสุทธิ์ เหมือนมะกรูด เหมือนส้ม…เหมือน…

“กุ้ยฮวา” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบอยู่แนบใกล้ ยามริมฝีปากบางเคล้าเคลียแก้มที่อุ่นร้อนแดงระเรื่อ

“หือ? น้ำหอมของเสี่ยวโจวใส่กุ้ยฮวาด้วยเหรอ เกอไม่เห็นได้กลิ่น” มือเรียวยกขึ้นขวาง ปิดริมฝีปากที่ซุกซนเกินภาพลักษณ์เงียบนุ่มนิ่ม แยกพวกเขาออกจากกัน เยี่ยซิวยังรู้สึกได้ว่าริมฝีปากนั่นเหยียดออกเป็นรอยยิ้ม เขาปล่อยมือก่อนอีกฝ่ายจะเริ่มเลีย

“ไม่ใช่” โจวเจ๋อข่ายตอบ แสงนวลจากโคมไฟสะท้อนประกายในดวงตาเขาพราวระริก เมื่อเขาเอ่ย “คุณ”

เยี่ยซิวยังไม่ทันนึกว่ากลิ่นตัวเองคล้ายดอกกุ้ยฮวาตรงไหน ริมฝีปากอีกคู่ก็ปิดประทับลงมา กระซิบคำที่สุ้มเสียงถูกกลืนหายไปกับจูบที่ลึกล้ำ

“หอมหมื่นลี้”

ที่นอกหน้าต่าง กุ้ยฮวาดอกแรกของใบไม้ร่วงนั้นกำลังผลิบาน