[แปล] Touken Ranbu – ประวัติดาบ: Sayo Samonji

แปลจาก: http://yue-ciel.tumblr.com/post/109669187011/sayo-samonji

“ชื่อของข้าคือซาโยะ ซามอนจิ มีใคร…ที่ท่านอยากจะแก้แค้นหรือเปล่า…?”

ชื่อของซาโยะมาจากบทเพลงของพระในพระพุทธศาสนาท่านหนึ่ง หากแต่เขากลับเป็นที่รู้จักกันในเรื่องราวการแก้แค้นอันนองเลือด และเจ้าตัวเองก็ไม่เคยเข้าใจถึงความงามของอดีตอันมืดมนของตัวเองที่ผู้อื่นมองเห็น ในช่วงยุคโมโมยามะ คู่รักซามูไรไร้นายที่อาศัยอยู่บนภูเขาได้ซาโยะมาครอบครอง ทว่าผู้เป็นสามีกลับตายตั้งแต่บุตรชายยังแบเบาะ ด้วยความยากจน ผู้ภริยาจึงต้องตัดใจแยกจากมีดสั้นอันเป็นที่รักเพื่อแลกกับเงินค่าใช้จ่าย นางลงจากเขาเข้าสู่เมืองใหญ่เพื่อตามหาพ่อค้าที่จะให้ราคาดีสำหรับมีดสั้นแสนล้ำค่า ระหว่างทางต้องผ่านช่องทางที่เรียกกันว่า ซาโยะ โนะ นาคายามะ ซึ่งเป็นแหล่งโจรชุกชุม นางถูกฆ่าและพวกโจรก็ปล้นเอามีดสั้นไป

เมื่อบุตรชายทราบเรื่องเข้า และมีเพียงมีดสั้นซาโยะที่เป็นเบาะแสตามหาฆาตกรที่ฆ่าแม่ เขาจึงตัดสินใจประกอบอาชีพช่างลับดาบ นี่เป็นโอกาสดีที่จะทำให้เขาสามารถตรวจดูลายสลักบนดาบแต่ละเล่มของลูกค้าได้ หลายปีต่อมา ในที่สุดเขาก็ได้พบซามูไรไร้นายที่นำซาโยะมาหาเขา คำจารึกบนซาโยะ “จิคุชูจู สะ” (筑州住 左) ทำให้เขาสามารถจดจำซาโยะในฐานะมีดสั้นของบุพการีได้ทันที เมื่อถามถึงที่มาจากโรนินผู้นั้นว่าดาบล้ำค่าที่ถูกตีโดยฝีมือช่างชั้นยอดนี้มีที่มาแต่ใด โรนินผู้นั้นพูดถึงเรื่องการปล้นที่ได้กระทำบนภูเขาเมื่อหลายปีก่อนอย่างไม่ทุกข์ร้อน บุตรชายของเจ้าของมีดสั้นเดิมจึงมั่นใจ หลังจากรอคอยเวลานี้มานานแสนนาน โรนินผู้นี้เองคือฆาตกรที่ฆ่าแม่ของเขา

“盲亀の浮木、優曇華の花待ちたること久し……”

“ดังเต่าทะเลตาบอดที่ตามหาขอนไม้ลอยน้ำในมหาสมุทรกว้างใหญ่ ข้ารอคอยกาลแห่งชีวิตที่บุปผาแห่งอุดงเงะจะเบ่งบานมานานเหลือเกิน…”

บุตรชายผู้นั้นกล่าวเมื่อเขาปักซาโยะเข้าที่ท้องของโรนิน

เรื่องราวของการแก้แค้นที่รอคอยนานยี่สิบปีของเขาเป็นที่ประทับใจถึงเจ้าแห่งปราสาทคาเคงาวะ ท่านจึงได้เชิญชายหนุ่มมาเป็นผู้ติดตามของตัวเอง ชายหนุ่มได้มอบซาโยะให้เป็นการตอบแทน และซาโยะได้ถูกมอบให้กับไดเมียวนักกวีผู้โด่งดัง โฮโซคาวะ ฟูจิทากะ ผู้ซึ่งตั้งชื่อมีดสั้นนั้นตามบทเพลงเกี่ยวกับซาโยะ โนะ นาคายามะของพระในพระพุทธศาสนาองค์หนึ่งในกาลต่อมา บุตรชายของไดเมียวเอง หลังจากนั้น ก็ได้ทำการขายซาโยะเพื่อหาเงินมาประทังชีพจากเหตุข้าวยากหมากแพงด้วยเช่นกัน

หากพาซาโยะไปที่ร้านค้า (万屋) ซาโยะจะพูดว่า

“ท่านพาข้าไปด้วยเพราะมีปัญหาเรื่องการเงินหรือเปล่า”

บทพูดอ้างถึงประวัติของซาโยะว่าด้วยความยากจนและการถูกขายโดยเหล่าผู้เป็นนาย เขาคิดว่าคุณพาเขาไปที่ร้านค้าไม่ใช่เพื่อซื้อของให้ แต่เพื่อเอาเขาไปขาย หากคุณส่งเขาไปทำงานในไร่ (内番) เขาจะเอ่ยว่าการหลีกเลี่ยงความอดอยากเป็นสิ่งสำคัญ เพราะก่อนหน้านั้นเขาก็เคยถูกขายเพราะความอดอยากมาก่อน เขาแต่งตัวปอนๆไม่เหมือนพี่คนอื่นๆในบ้านซามอนจิ เพราะนายเก่าเคยเป็นทั้งโจรและซามูไรผู้ไร้นาย

ในบรรดาเหล่ามีดสั้น ซาโยะนั้นเป็นเด็กชายที่สับสนและมีบาดแผลลึกที่สุด เพราะเขาต้องผ่านมรสมุความยากจนและยังถูกใช้เพื่อการฆ่าล้างแค้น มีดสั้นในเกมส่วนมากไม่เคยถูกใช้ในการต่อสู้จริง เพราะโดยมากแล้วเป็นมีดสั้นจำพวกโอมาโมริกาตานะที่ใช้สำหรับป้องกันตัว และมีความหมายในเชิงสัญลักษณ์มากกว่า นั่นคือ เป็นเครื่องรางแห่งความรักความหวังดีที่ช่วยคุ้มภัยให้กับผู้เป็นนาย แม้แต่กับพวกซามูไรเอง มีดสั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะนำออกมาใช้ต่อสู้ มีเพียงเล่มเดียวที่ได้รับคำยืนยันว่าได้ใช้ทำเซปปุกุจริง (อิมะโนะสุรุกิ) ดาบในเกมมีลักษณะตามแบบผู้เป็นนายไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง และความปรารถนาจะล้างแค้นของนายเก่าของซาโยะได้สร้างแผลเป็นลึกให้กับซาโยะ เด็กชายกระตือรือร้นเสมอที่จะทำให้ความปรารถนาของผู้เป็นนายสำเร็จลุล่วง และในเมื่อผู้เป็นนายเก่าปรารถนาการล้างแค้นแล้ว เขาจึงเชื่อว่าคุณในฐานะซานิวะเองก็ต้องการจะมีความสุขจากสิ่งนั้นเช่นเดียวกัน เขายังคะยั้นคะยอให้คุณใช้เขาเพื่อการล้างแค้น ถามคุณว่าเขาควรจะฆ่าใครเป็นรายต่อไป โดยบอกว่านั่นคือภารกิจในชีวิตของเขาอีกด้วย

ทว่า สิ่งเหล่านั้นหาใช่สิ่งที่ตัวเขาเองผู้เป็นจิตวิญญาณแห่งดาบปรารถนาจริงๆ เขาเพียงแต่บอกตัวเองว่าเขาต้องช่วยผู้เป็นนายให้สมปรารถนาเพียงเพราะเขาต้องการให้ผู้เป็นนายมีความสุข

“ข้าเห็นมันในความฝันของข้า…เหล่าศัตรูที่ข้ากำจัดในนามของการชำระแค้น เหล่าผู้คนที่ข้าได้ปลิดชีพไป เสียงแห่งความเคียดแค้นของพวกเขายังคงมิจางหาย”

และคำพูดสุดท้ายก่อนที่ซาโยะจะถูกทำลาย…

“อา…จากนี้ไป ข้าจะไม่ต้องเกลียดใครอีกแล้ว…”

หมายเหตุ:

“盲亀の浮木、優曇華の花待ちたること久し……” เป็นบทพูดตอนล๊อคอินของซาโยะเช่นกัน

盲亀の浮木: ภาษิตจากคำสอนในพระพุทธศาสนา เต่าตาบอดที่อาศัยอยู่ในมหาสมุทรลึกจะขึ้นสู่ผิวน้ำหนหนึ่งในรอบหลายร้อยปีเพื่อตามหาขอนไม้ศักดิ์สิทธิ์ หลังจากวัฎจักรหลายร้อยปีผันผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเต่าหาขอนไม้จนพบด้วยสัมผัสที่มีและได้คลานเข้าไปอยู่ในรูของขอนไม้ เต่าจึงกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ เป็นการเปรียบเปรยถึงโอกาสที่ยากจะมาถึงได้ในชั่วชีวิตหนึ่ง

優曇華の花: บุปผาแห่งอุดงเงะก็มาจากคำสอนในพระพุทธศาสนาเช่นกัน ว่ากันว่าเป็นดอกไม้ที่เบ่งบานทุกๆสามพันปี ทว่าครั้งใดที่เบ่งบาน เหตุการณ์สำคัญยิ่งใหญ่ก็จะบังเกิดขึ้น

Edit: เพิ่มรูปซาโยะ ซามอนจิ จากหนังสือ Sesko, M. (2012). Legends and Stories around the Japanese Sword 2, p.75. Raleigh: Lulu Enterprises, Inc.

ลายเซ็น “จิคุชูจู-สะ” ความยาวใบมีด 24.5 cm