[แปล] Psycho-Fes Live Reading Drama: มุมมองของกิโนะสะ โนบุจิกะ

Psycho-Fes Live Reading Drama

-มุมมองของกิโนะสะ โนบุจิกะ-

.

บทโดยฟุคามิ มาโคโตะ (Nitro+)

บทแปลต้นฉบับภาษาอังกฤษโดย kumapillow

บทแปลอังกฤษ-ไทยโดย hiyuura

(บทแปลนี้ได้รับอนุญาตจากผู้แปลต้นฉบับภาษาอังกฤษแล้ว)

.

กิโนะสะ: //นี่ออกจะน่าสมเพชสักหน่อย แต่…ฉันเพิ่งจะรู้คุณค่าชีวิตตัวเองตอนที่ฉันเกือบจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป//

(ฉากจากตอนที่ 21 กิโนะสะติดอยู่ในซากที่พังถล่มลงมา มาคิชิมะโยนระเบิดใส่เขา มาซาโอกะตัดสินใจเลือกตัวเลือกที่โหดเหี้ยม ช่วงเวลาสุดท้ายของมาซาโอกะถูกฉายอีกครั้ง)

กรมบรรเทาสาธารณภัย ระเบียง

-เรื่องนี้เกิดในช่วงที่กิโนะสะเพิ่งได้รับตำแหน่งเจ้าหน้าที่สืบสวน

-กิโนะสะจ้องมองออกไปข้างนอกเพียงลำพัง

กิโนะสะ: (ถอนหายใจ) เฮ้อ…

(เสียงฝีเท้าดังมาให้ได้ยิน มาซาโอกะจะอีกหน่วยหนึ่งร้องเรียกเขาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงน้อยๆ)

มาซาโอกะ: ไง โนบุจิกะ

กิโนะสะ: …คุณต้องเรียกว่า “เจ้าหน้าที่สืบสวน” ผู้บังคับใช้มาซาโอกะ

มาซาโอกะ: (ยิ้มฝืด) …เออใช่ นั่นสินะ คุณเจ้าหน้าที่สืบสวน

(หยุดสั้นๆ)

มาซาโอกะ: …เดือนนึงได้แล้วใช่ไหมที่เข้ามาประจำหน่วย 1 เป็นไงมั่งล่ะ

กิโนะสะ: ผมนึกว่าจะได้ประจำหน่วย 3 เหมือนกันซะอีก

มาซาโอกะ: เดาว่าเบื้องบนคงกังวลน่าดูถ้าจะมอบหมายแบบนั้น

กิโนะสะ: …ถ้าเรื่องนั้นไม่เห็นมีอะไรต้องห่วง ให้ตายเหอะ

มาซาโอกะ: เป็นเจ้าหน้าที่สืบสวนไม่ใช่งานง่ายๆนะ จะบอกให้

กิโนะสะ: ผมยิ่งกว่าพร้อมซะอีกสำหรับเรื่องนั้น ทำไม หวังว่าจะเห็นผมร้องไห้แล้ววิ่งหนีงั้นเหรอ

มาซาโอกะ: ไม่ใช่ยังงั้น ก็แค่…

กิโนะสะ: อย่ามาทำเป็นเป็นห่วงหน่อยเลย ตัวเองก็สนุกกับการทำงานเป็นผู้บังคับใช้ไม่ใช่รึไง

มาซาโอกะ: (ยิ้มฝืด) พูดอะไร…

กิโนะสะ: แค่มองหน้าก็รู้แล้ว “ถึงจะเป็นผู้บังคับใช้แต่ฉันก็ดีใจที่จะได้ทำงานภาคสนามเหมือนนักสืบจริงๆ” “ถึงฉันเองจะไม่ต่างไปจากพวกเขานัก แต่การได้ทำงานจับผู้ร้ายทำให้ฉันมีความสุข” ทำหน้าแบบนั้น ส่งอารมณ์ยังงั้น ไม่ผิดหรอก

มาซาโอกะ: เถียงไม่ออกเลยแฮะ… แต่ฉันก็ดีใจนะ

กิโนะสะ: …หา?

มาซาโอกะ: ก็แค่แปลกใจนิดหน่อยว่าแกรู้จักฉันดีขนาดนั้นน่ะ

กิโนะสะ: (อาย) ย…! อย่าพูดบ้าๆนะ…!

มาซาโอกะ: อา แต่ก็นะ…แกมันอ่านง่ายจะตายไป รู้ไหม

กิโนะสะ: …อะไรนะ

มาซาโอกะ: ก็อย่างเวลาที่กำลังพยายามมากเกินไป แค่ยกตัวอย่างนะ

กิโนะสะ: เงียบน่า…!

มาซาโอกะ: แกดูมีความสุขเฉพาะเวลาคุยกับโคงามิ

กิโนะสะ: (อารมณ์เสีย) อะไร…!

มาซาโอกะ: (หัวเราะเบาๆ) มาตอนนี้ก็เริ่มหงุดหงิดแล้ว สีหน้าบอกชัดขนาดนั้นเลยล่ะ

กิโนะสะ: (เดาะลิ้น) ฮึ…!

มาซาโอกะ: รู้ไหม แกเป็นคนประเภทที่ถูกชักจูงได้ง่าย ใครเห็นก็อ่านออกแบบนั้นแหละ

กิโนะสะ: อย่ามาพูดเหมือนรู้จักผมดีขนาดนั้นเลย

มาซาโอกะ: ไม่ได้จะเทศนาแกในฐานะพ่อหรอกนะ รู้อยู่ว่าแกคงไม่ฟัง แต่ฉันก็รู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นแต่แรก

กิโนะสะ: …

มาซาโอกะ: คิดซะว่านี่เป็นคำพูดจากตาแก่แปลกหน้าคนนึงละกัน เคยได้ยินไหม “อายุกับประสบการณ์ก่อให้เกิดปัญญา*” อะไรทำนองนั้นน่ะ

กิโนะสะ: หา…? อะไรนะ? กระดองเต๋า? เกี่ยวอะไรกับของพิลึกแบบนั้นด้วย…

(*มาซาโอกะพูดว่า “คาเมะโนะโคโยริโทชิโนะโค” ซึ่ง “คาเมะโนะโค” แปลตรงๆว่ากระดองเต่า ส่วน “โทชิโนะโค” แปลว่า ภูมิปัญญาของผู้อาวุโสค่ะ)

มาซาโอกะ: ไม่ใช่…! ทำไมคิดอะไรตรงตัวแบบนั้น มันเป็นสุภาษิตเก่าแปลว่าให้เคารพความคิดเห็นของผู้อาวุโส ตอนนี้ชักรู้สึกแย่ที่ใช้บทนี้แล้วแฮะ… เอาเป็นว่าอย่าหักโหมจนเกินไปละกัน ถ้าเกิดเจออันตรายเกินรับมือขึ้นมา จะวิ่งหนีไปก็ไม่มีคนว่าหรอก

กิโนะสะ: ผมใช้ชีวิตแบบนั้นไม่ได้หรอก

มาซาโอกะ: ถึงแกจะทำไม่ได้ก็จำเอาไว้ละกัน ตลอดชีวิตของฉัน ฉันทำในสิ่งที่ /ฉันรู้/ ว่าฉันทำได้ ถ้าฉันรู้ว่าฉันทำไม่ได้ ฉันจะไม่ทำ เพราะงั้นถึงได้กลายมาเป็นอาชญากรแอบแฝงแบบนี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือความพยายาม แม้จะ /คิด/ ว่าทำไม่ได้ เราไม่ควรจะล้มเลิกอะไรง่ายๆแล้วบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเสียใจกับสิ่งที่เราเสียมันไปแล้ว แต่ถ้าเหนื่อย แล้วก็ยังทำไม่ได้อีก คอนนั้นถึงค่อยหาทางอื่นแทนก็แล้วกัน

กิโนะสะ: พ่… มาซาโอกะ…

มาซาโอกะ: หือ ตะกี้…

กิโนะสะ: ม…ไม่มีอะไร! ไปกันได้แล้ว เวลาพักจะหมดแล้ว!

มาซาโอกะ: โอเค โอเค

(ทั้งสองมีเวลาที่เป็นอบอุ่นด้วยกันสั้นๆ)

…

กิโนะสะ: //น่าแปลกที่คำพูดที่พ่อบอกกับฉันตอนนั้นยังคาอยู่ในหัว อาจจะเป็นแค่เรื่องธรรมดาๆ แต่มันคือสิ่งเดียวที่ฉันไม่ได้เสียมันไป//

-End-